Je denkt misschien, ‘Valentina Elèni, die ken ik, van de televisie’.  Valentina deed in 2014 mee aan het programma De Beste Singer Songwriter van Nederland, ze kwam tot in de finale. Maar het is niet waar. Je kent haar niet, dat kan natuurlijk niet. Dat denk je maar, zo werkt de televisie. Zo werkt het als je kijken kunt en luisteren. Ik ken haar ook niet. Ik heb haar wel gezien, toen, op het scherm. En laatst nog zonder scherm er tussen, ergens in het echt. Een jonge vrouw met een oranje gitaar, zwart rokje, stevige laarzen eronder, krachtig en voorzichtig. We luisterden en konden ons even niet bewegen terwijl zij zong dat ze niet meer wil zweven en écht wel wil leven. En nu luister ik naar ‘Slagroom’.

Ik hoor een vrouw die droomt dat ze zo luchtig is als slagroom, maar die weet dat slagroom boter wordt als je te lang klopt. Een vrouw die luchtig is, maar niet zo luchtig dat ze geen diepe indrukken achterlaat. Die meer is dan tranen en hobbels op de weg. Die hoe luchtig ook, niet zweeft, maar met haar lijf aanwezig is, met haar handen, met haar stem. Een stem, die als je er zacht een duwtje tegen geeft, vanzelf lijkt te gaan rollen om sierlijk en eenvoudig een weg te vinden, jouw kant op. Ik hoor een vrouw die met haar woorden meebeweegt, mijn kant op. Zo durft ze naar ons toe te komen. En denken we dan heel even, ‘die vrouw, die ken ik’, dan is dat ook heel even waar.

door Teije Venema